به گزارش گروه ترجمه روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، به نقل از سازمان بهداشت جهانی، سازمان بین المللی کار (ILO)، از سال 2003 روز جهانی ایمنی و بهداشت در محیط کار  را گرامی‌ داشت تا وجهه سیاسی بهداشت و ایمنی شغلی را بالا ببرد و حمایت استراتژی جهانی خود از ایمنی و بهداشت شغلی را اعلام کند.

با توجه به اینکه نزدیک به 60 درصد از جمعیت جهان به کار مشغول هستند، حق اساسی همه کارگران برای داشتن یک محیط امن و سالم از اهمیت بالایی برخوردار است.

در نظر بگیرید چه مقدار از زندگی ما در محل کار خودمان می‌گذرد، حال تصور کنید چگونه سلامت و ایمنی محل کار ابعاد یک نگرانی بهداشت عمومی را به خود اختصاص می‌دهد!

بهداشت حرفه‌ای علاوه بر توجه به سلامت جسمی، روانی و اجتماعی کارگران، آگاهی‌رسانی در خصوص خطرات مربوط به محل کار را نیز شامل می‌شود.

این خطرات می تواند منجر به بروز بیماری‌های شغلی، از بین بردن توانایی کارگران برای مشارکت در کار و در نهایت افزایش نرخ بیماری‌های طولانی مدت شود.

سازمان جهانی بهداشت (WHO) و ILO تخمین زده‌اند که بیماری‌ها و آسیب های ناشی از کار منجر به مرگ یک میلیون و 880 هزار نفر در سال 2016 شده است.

سازمان بهداشت جهانی در منطقه جنوب شرق آسیا (SEAR) با 36.5 مرگ در هر 100هزار نفر از جمعیت شاغل، بار نامتناسب و بالایی از مرگ و میر ناشی از کار مواجه است؛.

همچنین خطرات شغلی به عنوان سومین عامل خطر زیست محیطی بزرگ برای تخمین بیماری در این منطقه شناخته می‌شود.

کارگران غیررسمی در منطقه جنوب شرق آسیا به دلیل شرایط بد کاری و حمایت اجتماعی محدود با چالش‌های قابل توجهی روبه‌رو هستند. آنها به طور نامتناسبی در برابر شوک‌های اقتصادی آسیب‌پذیر و فاقد حفاظت کافی در محل کار هستند که این امر تأثیر آسیب‌های محل کار را تشدید می‌کند.

از طرفی تأثیر تغییرات آب و هوایی بر سلامت شغلی نیز به عنوان یک نگرانی ظاهر شده است. خطرات مرتبط با آب و هوا، به ویژه رویدادهای شدید آب و هوایی، بازدهی کار را محدود و خطراتی برای سلامت و ایمنی کارگران ایجاد می‌کند.

بهداشت و ایمنی نیز فراتر از نگرانی‌های سلامت فیزیکی است. همه‌گیری COVID-19 نیاز فوری به رسیدگی به مسائل بهداشت روانی در محل کار را برجسته‌تر کرد. یک محیط کار ایمن و سالم به سلامت روان کارگران نیز توجه دارد و البته سلامت روانی مطلوب، افراد را قادر می‌کند تا کار مولد داشته باشند.

مسائلی مانند افسردگی و اضطراب در محیط‌های کاری فراگیر هستند و بر بهره‌وری و عملکرد تأثیر می‌گذارند که اگر درمان نشود، هزینه اقتصادی آن سالانه 1 تریلیون دلار برآورد می‌شود.

سیاست‌های سازمانی مؤثر، تشخیص زودهنگام مسائل بهداشتی، غربالگری سلامت و مراقبت‌های پیشگیرانه به ایجاد شبکه ایمنی و افزایش آگاهی بهداشتی کارگران کمک می‌کند.

سلامت و ایمنی شغلی بهتر با مشارکت و همکاری تضمین می‌شود.

برنامه اقدام منطقه‌ای برای استراتژی جهانی WHO در مورد بهداشت، محیط زیست و تغییرات آب و هوا (2020-2030) بر همکاری بین وزارتخانه‌های بهداشت و کار برای رسیدگی همه جانبه به سلامت شغلی تاکید دارد.

همکاری بین بخش‌های بهداشتی و اشتغال برای حفاظت از اقشار آسیب‌پذیر جامعه ضروری است. سیستم‌های حمایت اجتماعی غیر انتفاعی نیز برای محافظت از کارگران غیررسمی در برابر پیامدهای اقتصادی آسیب‌های محل کار اهمیت بالایی دارد.

به منظور دستیابی به رشد پایدار، توسعه فراگیر و انعطاف پذیری در برابر آسیب پذیری‌های تغییرات آب و هوایی - همانطور که در اهداف توسعه پایدار مشخص شده است- سلامت شغلی باید در اولویت قرار گیرد.

نیاز به ایجاد محیط‌های کاری سالم و مثبت بدیهی است. بازدهی چنین تلاش‌هایی بر کسب‌وکارها، سازمان‌ها و جوامع به طور جمعی و بر افراد به‌طور فردی تأثیر مثبت می‌گذارد.

انتهای پیام/

کد خبرنگار: 7702 ی.ق