اخبار

به گزارش گروه ترجمه روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی و به نقل از مدیکال نیوزتودی، اختلال گفتار مشکلی است که مانع از برقراری ارتباط فرد با استفاده از کلمات گفتاری می‌شود و می‌تواند به طریق مختلف مانند آسیب‌های عصبی به مغز، فلج عضلانی، ناهنجاری‌های ساختاری و ناتوانی‌های رشدی ایجاد شود.

گفتار درمانی کودکان

گفتاردرمانی بسته به اختلال گفتاری ممکن است در یک کلاس یا یک گروه کوچک و یا به صورت فردی انجام شود. تمرینات و فعالیت های گفتاردرمانی بسته به اختلال ، سن و نیازهای کودک متفاوت است.

فعالیت های زبانی: شامل بازی و صحبت با کودک با استفاده از تصاویر، کتاب‌ها و اشیا برای تحریک رشد زبان می‌شود. گفتار درمانگر ممکن است تلفظ صحیح را نشان دهد و از تمرینات تکراری برای کمک به افزایش مهارت های زبانی کودک استفاده کند.

فعالیت های بیانی: این فعالیت‌ها شامل همکاری نزدیک گفتار درمانگر با کودک برای کمک به تلفظ آن‌ها می‌شود. گفتار درمانگر نحوه ایجاد صداهای خاص را، اغلب در حین فعالیت‌های بازی نشان می‌دهد.

تغذیه و بلع درمانی: یک گفتار درمانگر می تواند با کودکی که مشکلات جویدن یا بلعیدن دارد از نزدیک کار کند. همچنین تمرینات دهانی برای کمک به تقویت ماهیچه های دهان کودک موثر است. گفتار درمانگر ممکن است از تعدادی تمرین زبان، لب و فک در کنار ماساژ صورت برای کمک به تقویت عضلات اطراف دهان استفاده کند و این موضوع می‌تواند به کودکان در گفتار و ارتباطات آینده شان کمک کند.

گفتار درمانی بزرگسالان

ارتباطات اجتماعی: گفتار درمانگر ممکن است از حل مسئله، فعالیت‌های حافظه و تمرین‌های مکالمه برای بهبود ارتباطات استفاده کند.

تمرینات تنفسی: گفتار درمانگر از طریق تمرینات تنفسی برای کمک به اختلالات گفتاری و ارتباطی استفاده می‌کند.

تمرینات دهان: تمرینات دهانی روشی مناسب برای تقویت عضلات دهان است که می توانند به بهبود ارتباط کمک کند.

تمرینات بلع: مسائل پزشکی، مانند بیماری پارکینسون، سرطان دهان، یا سکته مغزی، ممکن است باعث مشکلات بلع شود. یک درمانگر می‌تواند از تمرینات بلع برای کمک به فرد در مدیریت این مسائل استفاده کند.

لکنت زبان و آفازی؛ دو اختلال شایع گفتاری

لکنت یک اختلال گفتاری است که متخصصان آن را با منبع قابل اعتماد تکرار صداها، هجاها یا کلمات مشخص می کنند. فرد مبتلا به لکنت اغلب کلمات، هجاها یا عبارات را تکرار یا طولانی می‌کند، می‌داند که چه می خواهد بگوید، اما در صحبت کردن به صورت واضح مشکل دارد.

آفازی اختلالی است که باعث می‌شود فرد در زبان یا گفتار دچار مشکل شود. آسیب به بخش‌هایی از مغز که مسئول زبان هستند ممکن است باعث آفازی شود. سکته مغزی علت اصلی این بیماری در بزرگسالان است.

فرد مبتلا به آفازی ممکن است توانایی خود را در بیان و درک زبان از دست بدهد و همچنین ممکن است در خواندن یا نوشتن مشکل داشته باشد.

آفازی می‌تواند در نتیجه آسیب مغزی مرتبط با بیماری آلزایمر یا سکته ایجاد شود. چالش هایی که فرد با آن مواجه خواهد شد بستگی به این دارد که کدام قسمت از مغز تحت تاثیر قرار گرفته است.

مطالعات نشان می دهد که بین 9 تا 62 درصد از افرادی که سکته مغزی می کنند درجاتی از آفازی را تجربه می‌کنند.

سکته مغزی می تواند منجر به آفازی، از دست دادن توانایی برقراری ارتباط شود و به دنبال سکته مغزی ضعف یا فلج در یک یا هر دو طرف صورت یا بدن می تواند تولید گفتار یا نوشتن را دشوارتر کند. ماهیچه هایی که برای تنفس یا بلع استفاده می شوند ممکن است تحت تأثیر قرار گیرند و این موضوع بر تولید صداها تأثیر می گذارد.

از آنجایی که بسیاری از افراد پس از سکته دچار آفازی می شوند، گفتار درمانگر ارزیابی را برای تشخیص آفازی بلافاصله پس از این رویداد انجام می‌دهد و نامگذاری اشیایی که با حرف خاصی شروع می شوند،خواندن یا نوشتن، گفت و گو و درک دستورات از تمرینات اساسی است که می‌تواند به ارزیابی مهارت های زبانی بیمار کمک کند.

مدت زمانی که فرد به گفتار درمانی نیاز دارد به عوامل مختلفی مانند سن،شدت اختلال و فواصل بین درمان بستگی دارد و گفتار درمانی در صورت شروع زود هنگام در کودکان و بزرگسالان و در صورت مشارکت والدین و اطرافیان می تواند موفقیت آمیز باشد.

انتهای پیام/

کدخبرنگار: 7705ن.ق