به مناسبت هفته گرامیداشت دفاع مقدس
روپوش سپید و خاکی
هنوز هم در کوچه پس کوچه های ایران، هستند یادگارهایی از دوران ایثار و از خودگذشتگی و اصلا آمده اند تا ماندگار شوند. سرمایه هایی که برای حفظ جان این مردم جنگیدند و همچنان برای نجات جان همین مردم تلاش می کنند.
به گزارش روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، به مناسبت هفته گرامیداشت دفاع مقدس با دکتر حمیدرضا ادراکی، متولد ۱۳۴۲ از شهرستان بروجرد، جانباز 70 درصد و عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی به گفت و گو نشستیم.
از تجربه دوران جنگ و محل خدمتتون بگویید؟
در سال ۱۳۶۲ تحت عنوان سرباز تکاور نیروی دریایی به جبهه عملیاتی خرمشهر اعزام شدم و در تابستان 13۶۳ پس از عملیات مجنون و بدر در تک دشمن در جبهه خط اروند رود، به دلیل اصابت مستقیم خمپاره منجر به قطع هردو پا از بالای زانو شدم.
چه سالی وارد دانشگاه شدید؟
در سال ۶۴ با رتبه دهم کشوری برای فراگیری دوره پزشکی عمومی وارد دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی شدم و در سال ۷۱ فارغ التحصیل شدم.
همان سال در آزمون دستیاری شرکت و با رتبه سوم کشوری در دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی دوره تخصصی رادیولوژی را شروع کردم. در سال ۷۴ موفق به کسب مدرک تخصص این رشته شدم.
سال بعد دوره سی تی اسکن را در همان دانشگاه علوم پزشکی شروع و در سال ۷۶ نیز فلوشیپ این رشته را کسب کردم.
در سال ۸۰ جهت طی دوره تحصیلات تکمیلی نورورادیولوژی و MRI به کشور آلمان رفتم و از دانشگاهLMU مونیخ موفق به کسب درجه فلو MRI شدم.
سپس در سال های ۸۵ تا ۹۵ دوره های مختلف MRI و اینترونشن و آنژیوگرافی را در کشورهای اتریش و بلژیک گذراندم.
طبابت را از چه زمانی آغاز کردید؟
از سال ۱۳۷۵ تا کنون نیز افتخار فعالیت در بیمارستان پانزده خرداد به عنوان عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی را داشته ام.
اگر به عقب برگردید باز هم راه دفاع از مرزهای کشور و محافظت از جان مردم را در پیش می گیرید؟
فرهنگ ایثار و جانبازی در راه وطن و دفاع از حیثیت و تمامیت ارضی و مردم خوب میهن و شرف و ناموس جزئی جدا نشدنی از اندیشه و تفکرم در همه سال های زندگیم بوده و حس می کنم این گونه خدایم را بهتر و عمیق تر احساس می کنم.
من حاضرم تمام وجودم را برای مردم عزیز و بزرگوار کشورم فدا کنم تا پرچم مقدس ایران برای همیشه ایام در اهتزاز و در بلندای افتخار بماند.
حال هم که به لباس مقدس سپید طبابت در خدمت هم میهنان خوب و نازنینم هستم تنها و تنها به صحت و سلامت آنها می اندیشم.
آرزویم این است که کفنم پرچم ایران باشد. دعایم این است که در پناه خدا مردم ایران زمین عزتشان روزافزون شود و به مرتبه رفیعی که الحق جایگاهشان است ،برسند و در خاتمه
زندگی زیباست ای زیباپسند
زنده اندیشان به زیبائی رسند
آنچنان زیباست این بی باز گشت کز برایش می توان از جان گذشت